De SAS-procedure voor sociale en andere specifieke diensten (SAS-diensten) is een vereenvoudigde aanbestedingsprocedure. Deze geldt voor diensten die niet onder de reguliere Europese aanbestedingsrichtlijnen vallen. Het biedt meer flexibiliteit en minder strenge eisen voor aanbestedende diensten, waardoor het gemakkelijker is om bijvoorbeeld zorg- en maatschappelijke diensten in te kopen.
Wat is een SAS-procedure?
Hoe werkt een SAS-procedure?
Een SAS-procedure mag de gemeente of regio verder zelf inrichten. Soms gebruiken ze een eenvoudige SAS-procedure voor open house-aanbestedingen, die leiden tot een lijst van aanbieders die ieder een raamovereenkomst getekend hebben. Als zorgaanbieder hoeft u bijvoorbeeld alleen een inschrijfformulier in te vullen en in te dienen, naast een UEA, een KVK-inschrijving en financiële informatie. Maar het kan ook heel anders uitpakken.
Een regio kan bijvoorbeeld eerst een selectieronde houden waarbij u wel informatie moet indienen die het onderscheid tussen de inschrijvers duidelijk kan maken. Schrijven dus. Gunningscriteria. Referenties. Als de selectie gemaakt is en er bijvoorbeeld acht zorgaanbieders over zijn, gaat de regio met die aanbieders om de tafel. Misschien worden samen nieuwe producten of oplossingen ontwikkeld. Of bepalen de zorgaanbieders en de betrokkenen bij de regio in overleg welke KPI’s moeten gelden en wat de contractvoorwaarden moeten zijn. Alleen de zorgaanbieders die na deze dialoogsessies achter de uitkomst staan, sluiten dan een (raam)contract af met de regio.
Ook marktconsultaties vooraf komen veel voor bij SAS-diensten, bijvoorbeeld om de criteria te ontwikkelen waarop zorgaanbieders geselecteerd worden. Of om de tariefstelling te bepalen.
Waarom SAS in plaats van open house?
Bij een SAS-procedure kan de aanbestedende dienst vooraf aangeven hoeveel aanbieders gegund wordt. Bij een open house wordt weliswaar gecontroleerd of een aanbieder aan de voorwaarden voldoet, maar als dat zo is, sta je als aanbieder op de lijst. Sommige gemeenten – zelfs vrij kleine – hebben 200 aanbieders. En dan bepaalt de burger met een hulpvraag welke aanbieder de zorg of ondersteuning gaat leveren. Bij een SAS-procedure heeft de gemeente of regio daar meer invloed op, zodat versnippering voorkomen wordt.